پیله

«پیله»
می رسم از پیله به پروانه
از برگ توت به ابریشم به پروانه
از باغبان سبز پوش به توتستان به پروانه
از دوره گردی با صورتش پشتِ نرده هایِ چرک خندان به باغبان به پروانه
از دوره گردی گوشه نشین در پارک محله ای،به دوره گرد خندان به باغبان به پروانه
توتستانی رهن کرم ها که می رویند پروانه
به«پروانه های خشک شده کم نیافرید»*

من که ردیف شعرم پروانه
پیله ام خوابِ پروانه می دید
پروانه ی در پیله مرده
پرواز در حافظه ی کدام کرم مانده بود
در بازگشت از کدام زندگی

پیله ام می خواند:
«باید این اشتیاق پرواز را از همان ابتداش می کشتم»*
پیله ها می خواندند:
«چی غم انگیز تر از این میشه کرمی که توی پیله واداده»*

که گفت:ابریشم گران بها ترین متاع!
در خودسوزیِ مزارع پنبه
در کشتار جمعی یه پروانه های ابریشم
پیله ها می خواندند:
«باید این اشتیاق پرواز را از همان ابتدا ش می کشتم»*

می رسم از پیله به پروانه
از باغبان به پروانه
از دوره گردان به پروانه
از توتستان به پروانه

پروانه ها مرا صدا می کنند شعر!
پیله ام را بشکاف
آسمانم هنوز آزاد است

رها راد
پنج شنبه1401/10/1
ساعت23:21

*شعرهای داخل گیومه بندهایی از یک غزل و یک ترانه ی منند.