پروانه

پروانه

خودکارها تمام میشوند شاعران نه
شاعران تمام می شوند شعرها نه
شعر ها چون فسیل می مانند چون ردّ بال های پروانه بر گدازه های یک شهر
پروانه ای بر پشتِ انسانی مچاله از حادثه ی مرگ

جوهر خودکارم را از من نگیر
من از تو می نویسم از بال های فیروزه ای
که فضاییان کشفشان خواهند کرد
بر پشت ِ دوست دخترت پروانه

ما می نویسیم در دو جهت مخالف
اما بُردا ها در صفر مشترکند
صفر عدد عجیبی است
همه است نه هیچ
شاید هیچ و همه
مثل گوشواره های پروانه
که ردّ گِردشان بر فسیل جا مانده
قطعا فضاییان می دانند صفر همه است یا هیچ

خورشید گرد ماه گرد زمین گرد
مثل صفر وسط بردارها
مثل حلقه ی ازدواج
همان که پیش خودت نگه داشته ای
مثل دوست پسرِ پروانه
تا با انگشت عشق پرش کنی

من دوستت دارم
تو بهترین شعر من هستی
برایم خودکار بخر
عشق ها می مانند
مثل پروانه ها بر سنگ
مثل من در دل تو

پنج شنبه 1402/4/8
ساعت 19:35
رها راد